دانستنی های بریتانیا
پادشاهی متحد بریتانیای کبیر
بریتانیا، به عنوان یک حوزه جغرافیایی و سیاسی، از چهار کشور اصلی تشکیل شده است: انگلستان، اسکاتلند، ولز و ایرلند شمالی.
این چهار کشور هر کدام فرهنگ و تاریخ منحصر به فردی دارند که به تنوع زبان انگلیسی و گویشهای آن کمک کرده است. زبان انگلیسی، که زبان اصلی بریتانیا محسوب میشود، ریشههای تاریخی عمیقی دارد و از تأثیرات متعددی، از جمله وایکینگها بهرهمند شده است.
انگلیسی به عنوان زبانی جهانی در دنیای امروز شناخته میشود و تأثیر عمیقی بر ارتباطات بینالمللی و فرهنگهای مختلف دارد. علاوه بر انگلیسی، زبانها و گویشهای دیگری نیز در این کشورها وجود دارد که نشاندهنده تنوع فرهنگی و زبانی بریتانیا هستند. این تنوع زبانی به زندگی روزمره مردم و هویت فرهنگی آنها شکل میدهد.
تاریخچه زبان بریتانیایی (بریتیش)
زبان انگلیسی بریتانیایی، یکی از اصلیترین گونههای زبان انگلیسی، تاریخچهای غنی و پیچیده دارد که ناشی از تحولات فرهنگی، اجتماعی و سیاسی بریتانیاست.
ریشههای زبان بریتانیایی به دوران پیش از رومیان برمیگردد، زمانی که قبایل سلتی در جزیره بریتانیا زندگی میکردند و زبانهای سلتیک را رایج داشتند.
با ورود رومیها در قرن اول پیش از میلاد، زبان لاتین تأثیراتی بر واژگان و ساختار زبان در این منطقه بر جا گذاشت.
در قرنهای هشتم و نهم، تهاجم وایکینگها تأثیرات جدیدی را به ارمغان آورد و واژههای نوردی وارد زبان شدند، که منجر به سادهتر شدن ساختارهای گرامری شد.
از قرن چهاردهم، با ظهور آثار ادبی معتبر، زبان انگلیسی بریتانیایی بهعنوان زبان رسمی و ادبی تقویت شد و در این دوره، تغییرات عمدهای در تلفظ، گرامر و واژگان مشاهده شد.
در قرن هجدهم، با پیشرفت چاپ و تلاش برای استانداردسازی، زبان بریتانیایی به شکل امروزیاش نزدیکتر شد. تأسیس فرهنگستانهای زبانی و نقش نویسندگان مشهور در تدوین گرامر و واژگان به این روند کمک کرد.
امروزه، زبان انگلیسی بریتانیایی با تنوع تلفظها، ساختارها و واژگان منحصر بهفرد خود در بریتانیا و دیگر کشورها باقی مانده است. تاریخچه آن نشاندهنده تأثیرات فرهنگی و تاریخی متعددی است که این زبان را به یکی از تأثیرگذارترین زبانهای جهان تبدیل کرده است.
تنوع لهجهها در زبان بریتانیایی
زبان بریتانیایی (British English) دارای تنوع زیادی از لهجهها و گویشها است که بهدلیل تاریخ غنی، فرهنگی متنوع و جغرافیای پیچیده بریتانیا شکل گرفتهاند. در واقع، تخمینزده میشود که بیش از ۳۰ لهجه و گویش مختلف در انگلیسی بریتانیایی وجود دارد.
برخی از مهمترین و معروفترین لهجههای بریتانیایی عبارتند از:
- لهجه بریتانیایی استاندارد (Received Pronunciation – RP): این لهجه بهعنوان لهجه معتبر و رسمی شناخته میشود و معمولاً در رسانهها و آموزش استفاده میشود. بسیاری از افرادی که در دانشگاههای معتبر تحصیل کردهاند، از این لهجه استفاده میکنند.
- لهجه کوکنی (Cockney): این لهجه در شرق لندن رایج است و بهدلیل ویژگیهای خاص خود، مانند استفاده از اصطلاحات عامیانه و تغییرات خاص در تلفظ، شناختهشده است.
- لهجه یورکشایر: این لهجه از شمال انگلیس، بهویژه در ناحیه یورکشایر، اهیمت دارد. ویژگیهای گویش و واژگان خاص این لهجه، آن را متمایز میکند.
- لهجه اسکاتلندی: شامل لهجهها و گویشهای مختلف در اسکاتلند میشود که هریک ویژگیهای خاص خود را دارند. لهجه گلاسگو و لهجه ادینبرو از جمله معروفترینها هستند.
- لهجه ولزی (Welsh English): در ولز، این لهجه تحت تأثیر زبان ولزی قرار دارد و با زبانی آهنگین و متنوع شناخته میشود.
- لهجه ایرلندی: لهجههای مختلف در ایرلند، از جمله لهجه دوبلین و بیلفاست، هرکدام خصوصیات خاص خود را دارند و تحت تأثیر زبان ایرلندی قرار گرفتهاند.
- لهجه بریستول: این لهجه در منطقه بریستول در غرب انگلستان رایج است و ویژگیهای خاص خود را در تلفظ و واژگان دارد.
تفاوت های اصلی بین انگلیسی بریتانیایی و آمریکایی

زبان انگلیسی بریتانیایی (British English) و انگلیسی آمریکایی (American English) دو گونه اصلی زبان انگلیسی هستن که هرچند ریشه مشترکی دارن، اما توی سالها بهخاطر جغرافیا، فرهنگ و تاریخ تفاوتهایی پیدا کردن. این تفاوتها توی املا، تلفظ، واژگان و حتی گرامر دیده میشه.
در اینجا به چند مورد از تفاوت های اصلی این 2 زبان میپردازیم:
تلفظ و لهجه:
تلفظ و لهجه یکی از بارزترین تفاوتهای زبان بریتانیایی و انگلیسی آمریکایی است. هر دو نوع زبان دارای لهجهها و تلفظهای متنوعی هستند که نمایانگر تاریخ متفاوت مناطق مختلف این 2 زبان است. در بریتانیا، لهجههای مختلفی وجود دارد، مانند لهجهی استندارد بریتیش که در رسانهها رایج است و لهجهی کاکنی که به شرق لندن مربوط میشود. در مقابل، انگلیسی آمریکایی نیز لهجههای خاص خود را دارد، مانند لهجهی جنوبی و لهجهی نیویورکی، که هر کدام ویژگیهای منحصر به فردی دارند.
این تفاوتها نه تنها به تلفظ کلمات محدود میشوند، بلکه میتوانند به هویت اجتماعی و فرهنگی افراد نیز اشاره کنند. درک این لهجهها و تفاوتها به یادگیری بهتر زبان و برقراری ارتباط مؤثرتر کمک میکند.
املای کلمات:
یکی دیگر از تفاوتهای عمده میان زبان بریتانیایی و انگلیسی آمریکایی، املای برخی کلمات است. در زبان بریتانیایی، برخی کلمات با حروف اضافی و شیوه خاصی نوشته میشوند که در انگلیسی آمریکایی حذف شده است. بهعنوان مثال:
- “colour” (بریتانیایی) در آمریکایی به صورت “color” نوشته میشود.
- “favour” در بریتانیایی مقابل با “favor” در آمریکایی قرار دارد.
- “centre” به “center” تبدیل میشود.
این تفاوت در املای کلمات به واژگانی مانند “realise” (بریتانیایی) و “realize” (آمریکایی) نیز گسترش مییابد. علاوه بر این، برخی کلمات علمی و فنی نیز تحت تأثیر این تفاوتها قرار دارند. به عنوان مثال، در زبان بریتانیایی، واژه “defence” به شکل “defense” در زبان آمریکایی نوشته میشود.
این تفاوتهای املایی ممکن است باعث گیجی زبانآموزان و حتی گاهی سوءتفاهم بین گویندگان این دو نسخه از زبان شود. بنابراین، آشنایی با این تفاوتها برای هر کسی که میخواهد زبان انگلیسی را بهطور مؤثر یاد بگیرد، ضروری است.
واژگان و اصطلاحات:
تفاوتهای واژگانی یکی دیگر از جنبههای مهم تمایز بین زبان بریتانیایی و انگلیسی آمریکایی است. در بسیاری از موارد، یک مفهوم در بریتانیا و آمریکا نامهای متفاوتی دارد.
بهعنوان مثال:
- “boot” در بریتانیایی به معنای “درپوش یا صندوق عقب ماشین” است، در حالی که آمریکاییها به آن “trunk” میگویند.
- واژهی “lorry” در بریتانیایی به معنای “کامیون” است، درحالیکه در آمریکایی از اصطلاح “truck” استفاده میشود.
- کلمهی “flat” به معنای “آپارتمان” در بریتانیا رایج است، در حالی که آمریکاییها از واژهی “apartment” استفاده میکنند.
- همچنین، واژه “biscuit” در بریتانیایی به نوعی شیرینی اشاره دارد، در حالی که در آمریکایی به “cookie” معروف است.
این تفاوتها نه تنها به واژگان عمومی بلکه به اصطلاحات فنی و علمی نیز گسترش مییابد و میتواند به صورت ناخواسته منجر به سوءتفاهم بین گویندگان این دو زبان شود.
قواعد و گرامر:
تفاوتهای قواعد و شیوههای گرامری نیز یکی دیگر از تفاوت ها در زبان بریتانیایی و انگلیسی آمریکایی است. در بسیاری از موارد، نحوه بیان افعال و ساختار جملات متفاوت است. به چند نمونه توجه کنید:
- در بریتانیای، معمولاً از “have got” برای بیان مالکیت استفاده میشود، مانند جمله “I have got a car.” در مقابل، در انگلیسی آمریکایی، بیشتر از “have” بدون “got” استفاده میشود، مثلاً “I have a car.”
- همچنین، در بریتانیایی، استفاده از زمان حال استمراری (present continuous) در جملات خاص رایجتر است. بهعنوان مثال، بریتانیاییها ممکن است بگویند “I am having lunch,” در حالی که آمریکاییها معمولاً از زمان حال ساده برای این مفهوم استفاده میکنند و میگویند “I have lunch.”
- علاوه بر این، در بریتانیایی، بعضی از جملات شرطی و حالتهای زمان آینده با استفاده از “shall” بیان میشوند، در حالی که در آمریکایی بیشتر از “will” استفاده میشود. برای مثال، در بریتانیایی میتوان گفت “I shall go to the party,” و در آمریکایی عبارت به شکل “I will go to the party” بیان میشود.
سخن پایانی
زبان بریتانیایی، به عنوان یکی از دو نسخه اصلی زبان انگلیسی، دارای ویژگیهای خاصی است که شناخت آنها برای زبانآموزان و علاقهمندان به این زبان ضروری است.
از تلفظ و لهجههای متنوع تا تفاوتهای املایی، واژگانی و قواعد گرامری، هر جنبه از زبان بریتانیایی نمایانگر تاریخ و فرهنگ غنی بریتانیا است.
استفاده از لهجهها و واژگان خاص، نه تنها هویت اجتماعی افرادی را که این زبان را صحبت میکنند مشخص میکند، بلکه به ایجاد ارتباط مؤثرتر نیز کمک میکند. درک و آشنایی با این تفاوتها میتواند به زبانآموزان کمک کند تا مهارتهای زبانی خود را تقویت کرده و در تعاملات روزمره و موقعیتهای رسمی به وضوح و دقت بیشتری بیان شوند.
در نهایت، یادگیری زبان بریتانیایی به افراد این امکان را میدهد که به فرهنگ و زندگی اجتماعی بریتانیا دسترسی پیدا کنند و ارتباطات عمیقتری با گویندگان این زبان برقرار سازند.
دیدگاه خود را بنویسید